In de populaire cultuur ontbreken al heel lang aseksuele personages. Wanneer we een expliciet aseksueel personage in tv of films zien, trekt dit onvermijdelijk de aandacht, omdat ze zo zeldzaam zijn.
In het vierde en laatste seizoen van ‚Sex Education‚ werd een nieuw personage geïntroduceerd met de naam ‚O‚.
Voor degenen die het niet weten, ‚Sex Education‘ is een Netflix-serie over Otis, een middelbare scholier die, net als zijn moeder, sekstherapeut is. De serie wordt geprezen vanwege de diversiteit van de personages, en in het vierde seizoen werd een aseksueel personage toegevoegd. ‚O‘ is, net als Otis, een middelbare scholier en sekstherapeut. In tegenstelling tot Otis is ze een vrouw en een persoon van kleur, en ze blijkt ook aseksueel te zijn.
Natuurlijk is het geweldig om een expliciet aseksueel personage op tv te zien, vooral eentje die niet voldoet aan het gebruikelijke stereotype van een blanke, cisgender man, zoals we vaak zien in aseksuele representatie.
‚O‘ is een complex personage, maar helaas laat haar verhaallijn in het vierde en laatste seizoen van ‚Sex Education‘ veel te wensen over. Het is overduidelijk dat ‚O‘ als personage enorm veel potentieel heeft. Het idee van een aseksuele sekstherapeut is buitengewoon interessant. Bovendien maakt het feit dat ze werd gepest vanwege haar ras en accent, en later betrokken was bij niet-heteronormatieve relaties, haar tot een bijzonder veelzijdig en gecompliceerd personage dat veel meer ontwikkeling in de serie verdiende.
Hoewel haar vroegere romantische relaties kort worden besproken in de beruchte ‚debat scène‘ in aflevering 5, zou het buitengewoon waardevol zijn geweest om ‚O‘ die periode in haar leven te zien doormaken en te begrijpen welke strijd dit met zich meebracht.
De schrijfster van het personage, aseksuele activiste Yasmin Benoit, deelde op sociale media mee dat veel van ‚O’s‘ achtergrondverhaal uiteindelijk werd geschrapt in de definitieve bewerking. Dit is vermoedelijk de reden waarom haar personage uiteindelijk als antagonistisch werd neergezet, in plaats van als complex en gebrekkig.
Uiteindelijk ben ik blij dat ‚O‘ een personage is dat bestaat. Ze is zeker niet perfect, maar wie heeft gezegd dat ze dat moet zijn? Aseksuele personages zouden in de media op allerlei manieren vertegenwoordigd moeten zijn, net zoals heteroseksuele personages dat al vele tientallen jaren zijn. Het is uiteraard niet wenselijk om alleen maar slechte of antagonistische aseksuele personages te hebben, omdat dit negatieve gevoelens en stereotypen kan versterken. ‚O‘ is eenvoudigweg een tiener die, op een rommelige en gecompliceerde manier, probeert om te gaan met haar seksualiteit, net zoals elke andere tiener dat doet.
Ja, ‚O‘ had een beter uitgewerkt personage kunnen zijn. Niet in moreel opzicht, maar haar verhaallijn had meer potentieel dan wat uiteindelijk van haar werd getoond.
Zolang we blijven zien dat er meer aseksuele personages in tv en films verschijnen, moeten we niet de volledige verantwoordelijkheid voor het vertegenwoordigen van deze diverse groep mensen, met elk hun unieke ervaringen, leggen bij slechts enkele personages en de schrijvers erachter.